گاهنوشته هایم

دریغا از داشتن آدمای زیاد و هیچ

امان از تمام آدم های بدون هیچ

وای بر آدم های کوچک و هیچ

هاشا از آدم های کوته فکر هیچ

وای بر آدم های نخود هر آش و هیچ

واویلا از آدم های مغز خراب و هیچ

وای بر آدم های ظاهر پرست و هیچ

حسرت دیدار و جان به سر آمد

زین یراق و زین و برگ آمد

چشم شادان و خرامان آمد

رفت آنکه دلت به مهر آمد

سر به بیابان نهاد و نالان آمد

باران شد او خیس و عریان آمد

رحم نکرد به جانش باز نالان آمد

گریزی نیست او چشم براه آمد